Bir derdim var, artık tutamam içimde

30/09/2010 00:00

Sokağa çıkıp vatandaşa derdini sorduk. İyi mi ettik, kötü mü bilemiyoruz ama tabir yerindeyse ?Dert çok hemdert yok?. Herkesin sıkıntısı farklı ama ?Derdim yok? diyene hiç rastlamadık. Makinesini kaptığı gibi sokağa atılan muhabirimiz, vatandaşın nabzını yokladı. Çıkan sonuca göre ise tansiyon biraz normalin üstünde. Konuşup, dertlerini dinleyen muhabirimize bakın kimler hangi derdinden bahsetti: Büşra Çelik 22 yaşında, İzzet Baysal Üniversitesi Kamu Yönetimi Bölümü öğrencisi. 4 yıldır Bolu?da yaşayan Büşra, anlattıklarıyla aslında binlerce öğrencinin ortak derdini dile getiriyor. ?Okumak zaten yeterince zor. Ailemizden ayrıyız ve tek başımıza bir şekilde yaşamaya çalışıyoruz. Derslerle uğraşmak yetmiyormuş gibi bir de kalacak yer sıkıntısı çekiyoruz. Sadece ben değil, benim gibi bir sürü öğrenci var. Devlet yurdu ya da vakıf yurdu çıkmayınca mecburen ya özel yurtta kalacağız ya da ev tutacağız. Özel yurtların fiyatları çok pahalı. Ev tutmaya çalışıyoruz, günlerce geziyoruz ama ev bulamıyoruz. Ya aileye kiralık ya da öğrenci olduğumuzu öğrenince fiyatı ikiye katlıyorlar. Bolu halkına öğrenci bu kadar katkı yaparken iş ve ev vermeye gelince değişiyor, bizi sömürmeye çalışıyorlar. Sanki evlerini değil kızlarını istiyoruz? Mustafa Ege 65 yaşında. 1973 yılında Yıldız Teknik Üniversitesi?ni bitirmiş ve o zamandan beri inşaat sektörünün içinde. İşlerini şimdilerde oğullarıyla beraber yürütüyor. Tek sıkıntısı var o da 65 yaş. ?Artık yoruldum, kuvvetim azaldı. Hala yapmak istediğim çok şey var, hala çalışmak istiyorum ama olmuyor, yaşım müsaade etmiyor. Yoruluyorum. Çağ değişti artık, devir elektronik devri. Bundan sonra bizim yerimize bizlerden daha iyileri gelecek, ne yapalım? diyen Mustafa Ege?nin tek isteği biraz daha çalışabilmek. Dertleri zabıtayla Yıllarca inşaat teknikeri olarak çalışan Deniz Aksoy, şimdilerde işsizlikten muzdarip. ?Sıkıntımız geçim sıkıntısı; önceden çalıştığım yerlerde alacağım kaldı ama alamadım. İş güç de yok. Çok yere başvurdum ama bir sonuç alamadım? sözleriyle dile getiriyor derdini. Sebze satan kadınların dertlerini merak ediyoruz ve yanlarına yaklaşıyoruz. Onları aslında her gün aynı yerde, İzzet Baysal Caddesi üzerinde görüyoruz. Kimisi patates satıyor, kimisi kızılcık. Hep bir ağızdan konuşup tek bir dert anlatıyorlar: ?Zabıta malları burada sattırmıyor. Araba alacakmışız. 2-2,5 bin lira istiyor araba için, belediyeden de ruhsat alacaksınız diyorlar; o da para. Biz zaten burada çok fazla bir şey satamıyoruz. Mahsulümüz az, olursa geliyoruz olmazsa gelmiyoruz. Arabayı alırsak her gün gelmemiz lazım ama?

İlk yorum yapan siz olun!

İsim

Email

Yorum

 1250 karakter yazabilirsiniz