SELAM SÖYLE

...

Süleyman Ağabeyi çok severim.  

Dindar, sosyal hayatın her safhasında bulunmaya çalışan,  hasta ziyaretleri, umre, hacı, asker uğurlama ve karşılamalarını, düğün dernek işlerini bilen ve yönlendiren,  her ortamda aranan kıymetli bir büyüğümüz.
Her sosyal olayın içinde mutlaka olur, olmaya çalışır. 
Bir gün bana:
 -Mustafa Amca’yı ziyaret edelim,  ölüm döşeğindeymiş, dedi
Mustafa Amca çok iyi bildiğim biri değildi ama oğulları yakın arkadaşımdı.
Basit bir hediye paketiyle ziyaretine gittik evlerine,
Kapı açıldı, aynı zamanda kederin, hüznün ve çaresizliğin de kapısı aralanmıştı.
Ağır bir koku vardı odada.
Mustafa Amca, yatakta devamlı bir noktaya bakan, hareketleri ağırlaşmış, saçsız başı, avurtları çökük, dişsiz ağzı yuvarlak bir biçimde, zar zor nefes alan, gözleri fersiz, bir kemik yığını olarak boylu boyunca yatakta yatıyordu.
Süleyman ağabey,  ağır adımlarla hasta Mustafa amcanın yanında gitti, beş tane uzun kemikten olan elini öptü ve avucundaki zayıf eli hafifçe sıktı :
- Allahüteala şifalar versin, Mustafa amca, dedi.
Mustafa amca, gözlerini ve başını az oynatarak, kafasını sallamaya çalıştı. Kendini ziyaret eden kişiyi tanımaya çalışsa da, tanıyacak gücü yoktu.
Fazla konuşmanın da gereği yoktu.
…
Şifa niyetine içimizden Kuran-ı Kerim okuduk ve sessizce dua ettik. 
Kaş göz işaretiyle anlaşıp, gitmek üzere ayağa kalktık.
Kapıya yönelmiştik ki, Süleyman ağabey birden geri dönerek, ellerini avuçlarıyla kendi ağzı etrafında bir boru şekline getirip,  hasta yatan Mustafa amcanın kulağına dayayarak:   
-Mustafa amca, rahmetli dedeme, öbür tarafta benden çok selam söyle!  dedi.
***
Bu ziyaretimizden bir yıl sonra,  Süleyman ağabey, çok hızlı yayılan ilik kanseri illeti nedeniyle vefat etti. Defnettik.
Hasta ziyaretine gittiğimiz  Mustafa amca’ nın  ise maşallahı var,    
Geçen karşılaştık, gözlüklerinin üzerinden şöyle bir baktı ve dedi ki:
- Hoca, hoca senle güreş tutalım mı?