ACIYI SİL, UMUDUNU KAYBETME

23.03.2016 00:00:02

Kullanıldıktan sonra çöpe atılmaya başlayan, kısaca işi bitmekte olan eli kanlı, vatansız terör grupları, tarih sahnesinden silinmeye başladıklarını anladıkları zaman canlı bomba eylemlerini kullanmaya başlarlar. Bu eylemlerle işlerinin bitmediğini, dimdik ayakta olduklarını ifade etmeye çalışırlar.

Bu vatansızlar; dağılma korkusuna kapıldıklarında, taban desteğini kaybettiklerinde, güvenlik güçlerinin başarılı çalışmaları sonucunda sinir bunalımına girdiklerinde, toplumdan soyutlanmış, psikolojik problemleri olan, sevgisiz yetişmiş sosyopat ve uyuşturucu müptelası tiplerin beyinlerini, yaşadıklarının tek sorumlusu devlet ve toplummuş gibi, yıkayarak ölüme gönderirler.

Canlı bomba olan bu zavallılar; ruhsal sıkıntıları ve psikolojik sorunları olan, iş, okul hayatında başarısızlığa uğrayan, aile ve çevresine karşı utanç duyguları taşıyan ve topluma küserek örgüte katılan, sevdikleri, güvenlik güçleri tarafından yakalanıp cezaevine konulan veya etkisiz hale getirilen intikam duygusu içindeki kişiler arasından seçilir.

Örgüt baronları, uyuşturucu maddelerle bilinçaltlarına girmek ve grup toplantıları düzenlemek suretiyle bunlarda intihar kararlılığı oluştururlar. Gönüllü kişilerin ahrette bazı imtiyazlara sahip olacağını (şehitlik gibi) vaat ederler.

Bu tipleri tanımak veya belirlemek pek de zor değildir aslında.

Genellikle mevsimsiz ve bol kıyafet giyerler. İlkbaharda ya da yaz mevsiminde, bir kişinin kalın bir palto, mont giymesi gibi.

Vücutlarına iliştirilen patlayıcılardan dolayı yüzü ile vücudu arasında örtüşmeyen bir farklılık görülür. Yüzü zayıf veya normal bir görünümde iken vücudu daha kalın, kilolu bir izlenim verir.

Tedirgindirler… Ceplerini sık sık kontrol eder ya da çantalarına sıkı sıkıya sarılırlar.

Bakışları sabit bir noktaya odaklanmıştır. Donuk bakışlıdırlar. Uyumamışlardır. Uykusuz oldukları her hallerinden bellidir.

Dudaklarında devamlı bir mırıltı vardır. Kendi kendilerine son dualarını ediyorlardır.

Hedefe kilitlenmişlerdir. Bakışları hep o yöne doğrudur. Aceleci ve bir an önce hedefe ulaşmaya çalışırlar. Yürümelerinde tuhaflık vardır.

Elleri devamlı olarak ceplerinde veya çantalarındadır.

Peki, bu gibi tipleri fark edersek ne yapacağız?

Öncelikle o şahıstan uzaklaşıp derhal güvenlik güçlerine haber vermeliyiz. Güvenlik güçlerine iyi bir eşkâl tarifi yapmalıyız. Şahsın fark edildiğini anlaması ve bombayı patlatması belki de daha fazla zarara neden olabilecektir. O nedenle dikkatli olmalıyız.

Asıl önemli olan ise, ne olursa olsun her eylemden önce keşif yapıldığının unutulmamasıdır. Çevremizde alışık olmadığımız, bilmediğimiz, ancak sık sık gördüğümüz şüpheli şahısları vakit geçirmeksizin güvenlik güçlerine bildirmemiz büyük önem arz etmektedir.

*****

Güzel bir paragraf okudum yakınlarda:

“Acıyı sil, umudunu kaybetme” diyor yazar… Ve devam ediyor:

“Her fırtınanın ardından bir güneş doğar, yüreklerdeki umudun üzerine… Gözyaşının bile görevi vardır; ardından gelecek gülümseme için ‘temizlik yapar’ salına salına akarken yüzde… Ve bir gün her şey düzelir de, bugünün felaketi, o gün ‘meğer bir tecrübeymiş’ denilerek unutuluverir nasıl olsa… Ama bir şartı vardır umudun senden: “Bana inan, sakın vazgeçme benden…”

Aslında yaşadığımız bu karanlık günler için söylenecek mükemmel sözler.

Terörün amacı belli değil mi?

Toplumsal bir korku yaratmak, birbirimize ve devlete olan güvenimizi kırmak…

O nedenle, inadına birbirimize sarılmalı, inadına gülmeliyiz…

Unutmamak lazım: "Kendi kendine yardım etmeyi bilmeyene, hiç kimse yardım etmez!”