Bilmiyorum Cevabı

04.12.2014 00:00:01

Efenim, dünyaya geldiğim günden sonra 8 ay 17 gün geçirdiğim o rahat mekanı unutmam kolay olmadı. Süt içmek her ne kadar sıcacık bir ortamda gerçekleşse de bir mücadele vermem gerekiyor. Süt içtikten sonra vücudumda oluşan anlam veremediğim gerilmeler, içimden çıkan bir ses ile rahatlamam ve bu süreçte sırtıma dokunulması… Yaşadıklarımı dünya ile ilgili anlatılanlara benzeterek geri gidemeyeceğimi anlıyorum. Evet, hiçbir şey bilmediğim bu dünyada zor bir süreç beni bekliyor.

…

Yemek yemek için neyseki emme ve yutma reflekslerim var, bu işi öğrenene kadar da benleler. Söylediklerine göre bana yol gösterip diğer dünyaya geleceklere yol göstermek için geri gidecekler. Gün geçtikçe büyüyorum, her geçen gün farklı bir olay beni gerçekten şaşırtıyor, gözlerimi alamadığım, anlayamadığım o kadar çok şey var ki. Bu döneme anlama ve sessizlik dönemi demeye karar verdim. Dönüşüm muhteşem olacak, yani olabilir.

…

Vücudumda kaslarım beni dinlemeye başladı, ağzımdan değişik sesler çıkartıyorum. Kontrolü ele almanın getirdiği gerginlik ile yaşadığım mutluluk duyguları arasında git-gel’ler yaşadığımı inkar edemem. Bu süreçte yapmak istediklerimin önüne geçen annemle de pek anlaşamadığımız doğrudur. Yapamayacağımı düşündürtüyor bana; aman dur, gitme, yapma ile başlayan cümleleriyle… Ben de onun kadar bilsem bu kadar merak eder miydim ki acaba… Denemeden yaşamayı öğrenebiliyor muyuz?

…

Deneme demişken geçen gün kollarım o kadar güçlü olmuş ki atmayı başardım. Annem sürekli arkamda yalnız. Yanlış yaptığım bir şeyler mi var? Gerçi doğru yanlış kavramlarını öğrenmek için daha çok küçüğüm. Ama tuvaletimi kendim yapacak kadar büyüdüm. Şimdi küçük müyüm büyük mü pek bilemiyorum aslında, sanırım annem ve babamın da bu konuda kesin bir bilgisi yok. Çünkü sürekli değişen bir küçük büyük algıları var.

…

Güçlüyüm ya da güçlü olduğumu düşünüyordum mu demeliydim. Bir şeyleri yapmaya çalıştıkça annemin ve babamın bana engel olması, müdahale etmesi; yaptıktan sonra düzeltmeleri veya eleştirmeleri enerjimi, keyfimi kaçırıyor. Kendi kişiliğime takılmaktan, gene yapamayacağım mı acaba, gene annem babam bir şey mi diyecek, gene mi kızacaklar sorularını kendime sormaktan bir oyun kurup da yaratıcılığımı geliştiremiyorum. Konsantre bile olamıyorum ki… Bunu şimdi başaramazsam okul hayatımda, iş hayatımda nasıl başarılı olurum ki? Kaygı verici bir durum…

…

Bugün bir çözüm buldum! Çözüm, bilmiyorum cevabında… İstediğim her şeyi yapıyorum ama annem babam bir şey sorunca veya söyleyince bilmiyorum diyorum. Artık çok kızmıyorlar ve ben de kurtuluyorum. Ama tüm enerjimi buna harcadığım için anlık heyecanlarımı yaşayabiliyorum. Bir de bir şey yapmam gerektiğinde o işi yaptıktan sonra eleştirilmemek için bilmiyorum diyorum. Böylece hiç uğraşmıyorum. Hep annem ve babam yapıyor. Bu durumdan pek mustaripler ama benim de kendimi, kendi benliğimi düşünmem gerek…

…

Şimdilik kızılmamayı azaltabildik de acaba yapmam gerekenleri nasıl yapacağım ve yapabileceğim şeyleri yapabildiğimi nasıl göreceğim konusunda bir bilgim yok. Kaygı devam ediyor. Keşke biraz anlasalardı beni. Keşke…

Dipnot: Keşkelerimiz ‘‘iyi ki’’ye dönüşsün diye çocuğumuzu eleştirmek yerine cesaretlendirelim ve onunla oyun oynayalım.

YORUMLAR (Toplam 1 yorum)

abc (10.12.2014 06:11:10)

Kaleminize, elinize sağlık. Güzel bir yazı olmuş. Çocuk gelişimiyle ilgili daha çok bilgilenmeye toplumca ihtiyacımız var. Yeni yazılarınızı sabırsızlıkla bekliyoruz.