Gözyaşı Mahkemesi

27.08.2015 00:00:02

Efenim, gözyaşının ortaya çıkışı hakkında çeşitli varsayımlar söz konusu. Bunlardan ilki göz kapakçığımızda bulunan gözyaşı üretme fabrikası. Bu fabrikadaki gözyaşı çalışanları her gözümüzü kapattığımızda gözdeki toz parçacıklarını temizlemek ve gözü korumak amacıyla göz merceğine gönderirler ürettikleri gözyaşlarını, oradan da gözün kenarından aşağı doğru inerek göz vadisini terk ederler. Ancak bu o kadar küçüktür ki çok fazla hissedilmez. Ne zaman ki fabrikadaki üretim fazla olur gözlerden taşar gözyaşları. Prolaktin hormonunun etkisi, mutlu olmak adına gözyaşlarımızı akıtmak için ihtiyacımız olan güven duygusunun sağlanması, insanların ilgi göstermesi için savunma mekanizması, baş edememe düşüncesi gibi birçok sebebi vardır bu taşmaların. Toplumsal olarak da ağlayan kişiyi ağlatmama seremonimiz; ağlayanın güçsüz görüneceği, ayıplanacağınayönelik de inançlarımız vardır.

Bir de yargı sistemimiz vardır içsel dünyamızda; hem kendimize hem diğerlerine yönelik.

…

‘‘Sessizliiiiiiik!’’diye bağırmıştı Hakim, ortadaki gürültüyü ortadan kaldırıp davayı ele almak için.

...

-Önümdeki dosyaya göre çeşitli tarihlerde gözyaşı dökmüşsünüz. Nedenlerini anlatmaya başlamadan önce belirtmeliyim ki toplumumuzda gözyaşı dökmenin cezasını biliyor olmalısınız.

-Evet Hakim Bey! (Hüzün ve Keder farkında olmadan aynı anda cevaplamışlardı.)

- Nedir sizi bu cezayı almaya iten durumlar? Kim başlamak ister?

- Ben, Efendim der Hüzün… Zor bir çocukluk yaşadım. Annemin ve babamın iş nedeniyle başka bir şehirde çalışması gerekiyordu. Ben ananemle kalıyordum. Anne babama duyduğum özlem ne kadar fazla olursa olsun birlikte harika vakitler geçiriyorduk ananemle ve bu da beni yatıştırıyordu. Ne zaman ki ananem öldü, annemlerle yaşamaya başladım evin işleri, yemekler, kardeşimin bakımı benim üstüme kaldı. Bu da yetmedi; yetiştiremediğim zamanlarda veya derslerim nedeniyle yapamadığım zamanlarda bu benim asli görevimmiş gibi eleştiriliyor, kabul görmüyordum annem babam tarafından…

(Hüzün’ün gözyaşları göz vadisine düşmek üzereydi; Hüzün anlatmaya devam edemeyeceğini anladı sustu. Anlatırsa göz vadisi gözyaşlarıyla dolacaktı. İstemediği bir durumdu bu. Boğazları acımaya başladı; çünkü, ancak o şekilde gözyaşlarını durdurabiliyordu. Düğüm atmak bir şeylerin geçişine engel olurdu.)

Sessizlikten faydalanarak ‘‘Sıradaki’’ dedi Hakim Bey; ortalığın biraz yatışması ve varolan enerjinin değişmesini sağlamak içindi biraz da bu. Keder girdi söze.

- Zor,çok zor günler geçirdim. Geçti mi? Geçmedi. Geçer mi? Söyleyin bana geçer mi? Hayır! İlk öğrendiğim an gözyaşlarım yetişti, onlarla oturduk onlarla kalktık. Herkes uyudu, kendi hayatına geri döndü ben gözyaşlarımla dertleştim saatlerce. Beni bir tek o dinledi... Oğlum askere gitti. Davulla zurnayla uğurladık onu. Ne gurur duyduk onu yemin töreninde o askeri formayla görünce. Gelince planlarımız vardı. Köydeki komşumuzun kızını isteyecektik ona. O gün yine yemek yemiş aramıştı anacığını. Gel zaman git zaman daha da sesini duymadık. Kolay değil vatanı emanet etmişiz gencecik bedenlerine öyle sürekli arayacak değil ya derken öğrendik gözyaşlarımızı harekete geçiren olayı.Ölmüştü. Pişman mıyım, değilim Hakim Bey! Cezam neyse çekerim!

Hakim Bey duygularımızın bu kadar mantık çerçevesinde şekillendirmeye çalışmamıza bir türlü anlam veremiyordu. Niye ağlamasınlardı ki? Hatta ağlasınlar içlerine acılarını yerleştirmeden atsınlardı gözyaşlarını gözyaşı vadilerinden. Gözyaşı vadisi içimizde tutulamayan artıkları atmak için olmalıydı. Dava 2 ay sonraya ertelendi. Bu süre zarfında sanıkların ağlama süreleri kaydettirilecek ve ona göre tekrar değerlendirilecekti.

Hüzün ve Keder çıkarken salondan ‘‘gözyaşlarınızı paylaştığınız için teşekkür ederim’’ dedi Hakim içinden.