Fevzi Saçlı

UNUTAMADIĞIM PİŞMANLIĞIM

03.05.2014 00:00:01

Bundan otuz beş kırk yıla yakın bir süre önce ben Karabük ilimizde bir özel sektör haddehanesinde sorumlu olarak görev yapıyordum.

Her firmanın demir üreten haddehanesinin yanında bir de pazarlama yazıhane olurdu. Anadolu’daki demir tüccarının taleplerini, kendi üretiminin dışındaki cinsleri de diğer firmalardan temin ederek müşterisine sevk ediyorlardı. Şayet TC demir çelik işletmelerinden temin edecekse önceden sipariş kestirip sahadaki demirleri firkete yaptırıp kamyonlarına yüklettirerek Anadolu’daki müşterisine gönderirlerdi.

Bizim firmanın da demir çelik sahasında firkete yapan bir ekibi vardı. Bu firkete yapan ekibin başındaki arkadaş gerçekten çok efendi bir insandı. Bir hafta içinde yaptığı firkete demirin tonajına göre hafta sonunda hesaplanarak parası ödenirdi.

Bu bahsettiğim demir bükücü arkadaşın bir de boşta gezer bir kardeşi vardı. Beni gördüğü zaman göksünü ilikleyerek kaldırımdan kaldırıma selam sarkıtmasına hiçbir zaman bir anlam veremiyordum.

Neden boş gezdiğini sorduğumda, demir çelik personel müdürlüğünde başvurusunun olduğunu söyledi. “Bir ara mahkumlara öncelik tanıdıklarını söylediler. Onun için bir arkadaşla kavga edip dört ay mahkumiyet alıp ceza evinde yattım. Yine olmadı. Demek ki olmazsa olmuyormuş. Onmayacak hacıyı deve üstüne it ısırırmış diye boşuna dememişler.” diye dertlendi bana.

Bu duruma ziyadesiyle üzüldüm. O anda TC Demir Çelik işletmeleri demir çelik müessesinde personel uzmanı olan okul arkadaşım aklıma geldi. Benim yazıhanede ona; “Şöyle geç otur bakalım.” deyip karşıma oturttum. Sonrada kendini demir çelik işletmelerine aldırmak için gerekeni yapacağımı, buna mukabil bu olaydan kimseye bir şey söylemeyeceğine dair defaatle yemin ettirdim. Sonra da personel uzmanı arkadaşıma yanında bir mektup yazdım. “Bu mektubu götürüp ona ver.” dedim. Bana; “Abi bu mektubu ben ona veremem. Sen arandaki samimiyete dayanarak bunu yazdın. Ama bu mektuptan dolayı bozulursa bu sefer ömür boyu beni bir daha Demir çeliğe almazlar.” dedi. Bunun üzerine aynı mektubu zarfa koyarak; “öyleyse al bunu götür” dedim. Bu kez aldı. Bana teşekkür ederek, akşamüzeri olduğu için hoplaya zıplaya evinin yolunu tuttu.

Ertesi gün mektubu götürüp arkadaşa verir. Verir vermeye ama mektuba kızarsa hiç olmazsa beni tanımasın diye yüzünü gizler. Arkadaş mektubu okuyunca gülmeye başlar. Ve de seni Enişte mi gönderdi diye sorar? Okulda benim lakabım enişte idi. Tabii benim adam ne bilsin.

Günlerden Cuma olduğu için arkadaş sen benim yanıma en iyisi Salı günü gel der. Ve benim adamı gönderir.

Pazartesi akşama doğru arkadaşım beni aradı. Hoş beş faslından sonra bana; “Vallahi benim boyumda altı yedi işe girmek için başvuru dosyası var. İnan sabahtan beri onun dosyasını arıyoruz. Nihayet bulduk. En sondaki sıradaki dosya sütünunun en altında çıktı dosya. Yeminle söylüyorum. Eğer sen söylemeseydin, o arkadaş ömür boyu demirçelik hayaliyle yaşar ve de sonunda o hayalle hayata gözlerini yumardı dedi.

Ertesi hafta benim adam bana teşekkür etmek için yanıma uğradı. O hafta Perşembe günü hemen işe başlatmış. Hem de benden dolayı torpil yaparak demir çelik yemekhanesinde ekmekleri kesip masalara dağıtılmasıyla görevlendirmişler.

Ertesi ay başında benim adam çeketi baştan sona düğmelenmiş bir halde yanıma geldi. Ona işe başlayıp başlamadığını ve de ne işle görevlendirildiğini sordum. O öncelikle bana teşekkür ettikten sonra görevini de anlattı. Bende yeni işinin hayırlı olmasını diledim. Bunun üzerine kalkıp gideceğini beklerken o bana dönerek; “Abi esasen ben senden başka bir şey talep etmek için gelmiştim.” Dedi. Bende ona; “ Hayırdır inşallah?”dedim.

Bunun üzerine benim adam dilinin altındaki baklayı çıkardı. Ve de; “ Abi beni oradan aldırsana.”dedi. Bende ona; “Peki sen nerede çalışmak istiyorsun.”deyince, o da bana; “Abi beni inşaat bölümüne verdirsene” demesiyle beraber. Onu hemen bürodan kovdum. Ve de ona; Bir daha seni buralarda görürsem yemin olsun seni oradan attırırım.” dedim.

Onun inşaat bölümünde görevlendirmeyi istemesinin yegane sebebi Demirçelik işletmelerinin yaptırdığı beş bin evler inşaatinde görünüp sadece maaş almaya gitmeye niyetli olduğunun bir işaretiydi.

İşte hayatta en büyük pişmanlık duyduğum bu olayı asla unutamıyorum.

HOŞÇA KALIN